Σάββατο 9 Απριλίου 2022

Να σας γνωρίσω τους φίλους μου. O Πέμπτης.






 

Έχω θκυό κατηγορίες φίλους. Τους έσσω τζ̆αι τους μέσα. Για τους έξω έγραψα κατά διαστήματα, για τους έσσω δεν έτυχεν.

 

Αρκέφκω με τον Πέμπτην. Έφκαλα τον έτσι για να μου αθθυμίζει μιαν Παρασκευήν τζ̆αι κάτι ώρες χαράς, κάτι φόρμες κάλλους, κάτι στιγμές αγάπης. Δεν είναι ζωή να ζεις κλεισμένος στο παρελθόν ή εξαϋλωμένος στο μέλλον. Εν που τον Όμηρον που οι αθρώποι εκαταλάβαν πόσον κατάρα είναι να μεν ζεις το παρόν τζ̆αι να του διαφεύγεις αφήννοντας την ίδιαν την ζωήν να σου διαφεύγει. Η Οδύσσεια η ίδια εν η το καλλιτεχνικόν αριστούργημαν αυτής της φιλοσοφικής στάσης. Ο Οδυσσέας αρνήθην να μείνει στον Άδην με την μάναν του, τους φίλους του τα πλάσματα που πολλά αγάπησεν στο παρελθόν, όπως αρνήθην τζ̆αι το ξάστερον μέλλον μες στ΄αγγάλλια της Καλυψούς, που του έταξεν την αιώνιαν ζωήν να τον έσ̆ει κοντά της για πάντα. Την αιώνιαν ζωήν τί να την έκαμνεν ο Οδυσσέας, αφους τζ̆αι οι θεοί που την είχαν, επεθανίσκαν που ανίαν τζ̆αι ψάχναν την πιπεράτην στιγμήν του παρόντος να ερωτεύκουνται με τους θνητούς; 

 

Όχι δεν έχω διάθεσην να ζώ μες την κατάραν, μες την Οδύσσειαν να ψάχνω το παρόν να πετάσσουμαι που το παρελθόν στο μέλλον τζ̆αι που το μέλλον στο παρελθόν, όπως κάμνει σήμμερα η αριστερά στον κόσμον τζ̆αι ιδίως στην Κύπρον. Παίζοντας με τον Πέμπτην μου, δεν μεινίσκω κλειδωμένος μες τα περασμένα της περασμένης Παρασκευής μου. Παίζω με τον Πέμπτην του τωρά, αναστορώντας, που λαλούν τζ̆αι οι Κρητικοί, τα καλά της περασμένης μου Παρασκευής. Για να μαθαίννω, για να προσέχω, για ονειρεύκουμε. Γιατί η Παρασ̆σ̆ευκή πον νάρτει, πο λάλεν τζ̆αι η στετέ μου η Γριστινού, μπορεί να τζ̆΄η καλλύττερη σου μέρα. 

 

Τωρά όμως, τωρά, εν ο Πέμπτης. Ο Πέμπτης της μοναξ̆ιάς, ο Πέμπτης της γλυτζ̆ιάς μελαγχολίας. Ο Πέμπτης του πολέμου στην Ρωσσίαν. Ο Πέμπτης εν έναν φυλλούιν που έππεσεν που την Παρασκεύήν, έναν πασ̆σ̆ύφυλλον που εκουβάλησα που μιαν ανεμοδαρμένην τζ̆αι λιοπυρωμένην ταρράτσαν στην Σαντορίνην. Άμα ππέσει φύλλον τούτου του πασ̆ύφυτου πάνω σε χώμαν, έσ̆ει την ιδιότηταν να φκάλλει ρίζαν τζ̆αι κλωνούιν. Που τζ̆ειαμαί εγεννήθην ο Πέμπτης τυχαία. Τζ̆αι όταν από περιέργειαν έθελα να τον φυτέψω να δώ τί θα κάμει, έν είχα γλαστρούν. Έτυχεν τζ̆είνην την ημέραν να φάω κάτι ωραία τσαρτέλλια του ττενεκκουθκιού με τα λουφκιά τα βραστά. Έπιασα λλίον χώμαν που την Παρασκευήν που είναι σε έναν πιο μεγάλον ττενεκκούδιν ελαιολάδου “Βιοαρμονία” τζ̆αι έκατσα το φυλλούδιν με την ρίζαν πάνω. Εγίνην φυτόν αυτόνομον ο Πέμπτης, τζ̆αι έσ̆εί τον δικόν του χαραχτήραν. Με το λλίον χώμαν που του έτυχεν καταφέρνει να συνθέτει με τον νήλλιον, έκατσεν του φαίνεται ο τόπος καλλύττερα που της Παρασκευής τζ̆αι είναι απίστευτόν πόσον εμεγάλωσεν όμορφα τζ̆αι αρμονικά. Τζ̆αι το κάδρον του εν επίσης προϊόν της τύχης. Είσ̆ιεν πεταξούμενον έναν σχολικόν έργον της κόρης μου τζ̆ειαμαί δίπλα για τζ̆αιρόν πολλήν, τζ̆αι έππεσεν κάτω τζ̆ι ετσακκίστην. Ούτε αθθυμούμαι τί είσ̆ειν πάνω που την έβαλεν να σχεδιάσει η δασκάλα. Έπιασα το κάδρον τζ̆αι έβαλα το του Πέμπτη μου να μεν τον σιμπουρκά με την χούβερ η κοπέλλα που έρκεται τζ̆αι καθαρίζει το σπίτιν. Που τότες σέβεται τον τζ̆αι προσέχει τον διότι εκατάλαβεν ότι ο Πέμπτης είναι αξιόλογον άτομον. Χωρίς τες πληγές της χούβερ επήρεν πάνω του τζ̆αι θέλει να πεταχτεί τζ̆αι έξω που το κάδρον.

 

Το ττενεκκούιν όμως των τσαρτελιών αθθυμίζει του τα όρια του, άλλον χώμαν έν έσ̆ει, πρόσεχε Πέμπτη τί ανάπτυξην θα κάμεις, να μεν πάθεις σαν τον Καπιταλισμόν που εσκότωσεν την υλικήν του βάσην τζ̆αι βουρά τωρά τζ̆αι περιπάιζει τον κόσμον πους εν να κάμει πράσινην ανάπτυξην να διορθώσει την ύβρην του προς την γεωσφαίραν που τον ανάγιωσεν. Ο Πέμπτης φαίνεται να τα καταφέρνει καλλύττερα που τον καπιταλισμόν. Με πόλεμον θέλει να κάμει κανενού για να διαχειριστεί την υλικήν του βάσην, με μίσος να καλλιεργήσει για να φάει παραπάνω που τους νικημένους. Μετρά απλά τι μπορεί να του προσφέρει η υλική του βάση, έναν τενεκκούιν της τσαρτέλλας χώμαν, τζ̆αι αννοίει τα φύλλα του να απολαύσει τον νήλλιον ανάλλογα. Τζ̆αι άμαν νώσει ότι δεν τον σηκώννει το χώμαν να κάμει φύλλα παραπάνω, σ̆ιέρεται τα τζ̆είνα που σ̆ιει.

 

Αυτήν την ιδεολογίαν ο Πέμπτης μου, κουβαλεί την που την Παρασκευήν μου, που εν το πιο όμορφον, το πιο έξυπνον τζ̆αι το πιο ευαίσθητον πλάσμαν που αγάπησα στην ζωήν μου. Αυτός είναι ο Πέμπτης του παρόντος μου, τζ̆αι πίσω που το κάδρον, μια άννοιξη σ̆ιονισμένη.

2 σχόλια:

stalamatia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Neraida είπε...

Εν πολλά όμορφος ο Πέμπτης σου.
Να τον σιέρεσαι!